Gdy prawdziwi synowie Skyrim będą rozlewać własną krew.
Wojna Domowa w Skyrim (ang. Skyrim Civil War) – konflikt zbrojny pomiędzy Trzecim Cesarstwem, a Gromowładnymi mająca miejsce w Skyrim. Rozpoczęła się po zamordowaniu Najwyższego Króla Torygga przez Ulfrika Gromowładnego w Samotni. Jednym z głównych powodów było zakazanie wiary w Talosa, oraz poddanie się Trzeciemu Aldmerskiemu Dominium.
Poparcie w Skyrim
Każda z prowincji Skyrim miała swojego faworyta do objęcia tronu Skyrim:
- Cesarstwo:
- Pogranicze – Jarl Igmund
- Haafingar – Jarl Elisif Sprawiedliwa
- Hjaalmarch – Jarl Idgrod Babokruk
- Falkret (włość) – Jarl Siddgeir
- Biała Grań (włość) – Jarl Balgruuf Większy
- Faworyt: Elisif Sprawiedliwa
- Gromowładni:
- Rift – Jarl Laila Prawo-Dawca
- Wschodnia Marchia – Jarl Ulfrik Gromowładny
- Biel – Jarl Skald Starszy
- Zimowa Twierdza (włość) – Jarl Korir
- Faworyt: Ulfrik Gromowładny
Wielu obywateli Skyrim miało swoje własne poglądy na temat wojny domowej, oraz tego która strona ma racje, oraz kto powinien zostać Najwyższym Królem.
Dysproporcja Sił
Cesarstwo – kontroluje zachodnie Skyrim i środkowe. Poza legionami do dyspozycji mają armie Jarlów którzy ich popierają. Kontrolują największe zasoby srebra w Skyrim oraz najbardziej urodzajne ziemie, posiadają również port w Samotni oraz mogą liczyć na wsparcie z Cyrodiil jednak tylko drogą morską (lądowa jest dostępna dopiero po rokowaniach pokojowych w Wysokim Hrothgarze o ile wcześniej smocze dziecię nie odpowie się po którejś ze stron).
Gromowładni – kontrolują wschodnie Skyrim mają znacznie mniej bogatszy teren do dyspozycji. Najbardziej dochodowe jest Rift – znajduje się tam kilka farm dostarczających żywność, najlepiej prosperująca miodostynia na kontynencie oraz śródlądowe połowisko ryb, posiadają również port w Gwieździe Zarannej oraz Zimową Twierdzę, która dla Gromowładnych nie ma prawie znaczenia gospodarczego, lecz utrata jej na rzecz Cesarstwa zagroziłaby Wschodniej Marchii, sercu rebelii Gromowładnych.
Przebieg walk
Początek i Pierwsza Faza
Wojna zaczęła się od zamordowania Najwyższego Króla Torygga przez Ulfrika Gromowładnego. Po tym morderstwie Ulfrik ogłosił, że to on jest prawdziwym Najwyższym Królem i rozpoczął rebelię, w szybkim tempie zajął wschodnią część Skyrim i pokonał garnizony Cesarstwa.
Cesarstwo nie mogąc zignorować zamordowania króla Torryga, wybrało na swojego faworyta Jarla Elisif Sprawiedliwą, która pretendowała również do tronu króla jako wdowa po Torrygu. Po stronie Cesarstwa opowiedziały się włości zachodnie. Cesarstwo początkowo zaskoczone i pokonane w szybkim tempie zaczęło odbudowywać swoje siły. Cesarz wysłał do Skyrim nowego dowódcę - Generała Tulliusa, oraz posiłki z Cyrodiil jednak dosyć niewielkie z powodu wciąż dużego zagrożenia ze strony Trzeciego Aldmerskiego Dominium.
Tullius nie chciał przedłużać wojny, tym bardziej że wiedział że cesarz nie wyśle mu posiłków i że musi sobie radzić z tym co ma, postanowił zlikwidować problem u źródła, zastawił pułapkę na Ulfrika w Czarnym Ruczajem, a następnie wziął Ulfrika i jego najlepszych ludzi do niewoli. Kazał ich przewieść na granicę, gdzie miał zostać stracony, a jego sojusznicy mieliby stanąć po stronie Cesarstwa. Tullius nie chciał przedłużać i nakazał zatrzymać się w Helgen, tam miał zamiar stracić Ulfrika i jego towarzyszy. W tym czasie Helgen zaatakował smok przez co Ulfrik skorzystał z zamieszania i uciekł do Wichrowego Tronu.
W tym czasie ustabilizowała się sytuacja na froncie. Ulfrik zabezpieczył swoją północną flankę przez kontrolowanie Bieli. Zyskał w osobie tamtejszego jarla Skalda Starszego wiernego sprzymierzeńca, który popierał go od początku powstania i nienawidził Cesarstwa. Kontrole sprawował również nad Rift i manewrował na południowym skrzydle Cyrodiil zagrażając bezpośrednio prowincji cesarskiej tym sposobem mocno się zabezpieczył.
Chociaż Jarl Laila Prawo-Dawca z Pękniny przyłączyła się do powstania Ulfrika, to nie do końca go popierała, jednak zbieżność ich interesów przekonywały ją, że warto wziąć udział w powstaniu. Rzeczywistą władze w Pękninie sprawowała jednak Maven Czarna Róża, która nie przepadała za Ulfrikem, która opowiadała się za cesarstwem, a zdrada Laily dawała wiele ciekawych możliwości dla rodziny Czarnych Róż.
Po stronie Cesarstwa ustabilizował się front, ich ważniejszy cel został osiągnięty, wciąż kontrolowali największe złoża srebra w Skyrim i mieli wiernego sprzymierzeńca na Pograniczu jarla Igmunda. Ojciec Igmunada zawsze był wierny cesarstwu i pomógł schwytać Ulfrika w czasie Incydentu w Markarcie, było pewne, że jego lojalność była niezaprzeczalna. I nie odcięli się od reszty Cesarstwa pozbywając się z tronu jarla Falkret starego i popierającego gromowładnych Dengeira, obsadzając młodego Siddgeira, zwolennika cesarstwa.
Utrzymanie Falkret miało jeszcze jedno znacznie, to stamtąd nadchodziły posiłki od reszty cesarstwa, tak bardzo potrzebnej na froncie, jednak przez to, że Ulfrik kontrolował Biel zagrażał Morthalowi, a tym samym bezpośrednio Samotni, jednak frontalny atak zakończyłby się rzeźnią, dlatego front całkowicie się ustabilizował. Od Gromowładnych oddzielała ich tylko Biała Grań.
Druga Faza
Zarówno Ulfrik jak i Tullius próbowali przeciągnąć na swoją stronę Jarla Białej Grani Balgruufa Większego. Obie strony zdawały sobie sprawę ze strategicznego położenia Białej Grani, znajdowała się ona w centrum Skyrim więc jej zajęcie pozwoliło by otworzyć drogę na wschód lub zachód w zależności po czyjej stronie opowiedział by się Balgruuf, ponadto Biała Grań była największym miastem handlowym i posiadała ogromne ilości dobrze prosperujących gospodarstw i urodzajnej ziemi mogącej wyżywić ogromne armie.
Obie strony zaczęły planować przejęcie miasta jednak Biała Grań pozostawała neutralna. Balgruuf wiedział, że będzie musiał wybrać czyjąś stronę, albo zrobi się to za niego, jego brat Hrongar. Hrongar namawiał go do zawarcia przymierza z Cesarstwem jednak nie mógł się zdecydować. W tym czasie obie armie przygotowały się na ewentualną pomoc lub oblężenie miasta.
Klan Siwo-Włosych był w tajnym przymierzu z Gromowładnymi i informował ich o sytuacji w mieście, obiecali pomóc w przypadku zajęcia Białej Grani przez Ulfrika. W takiej ewentualności Vignar Siwo-Włosy miał zostać jarlem Białej Grani. W mieście znajdował się również klan, który pozostał lojalny w stosunku do Cesarstwa klan Dzieciąt-Wojny jego głowa Olfird Dziecie-Wojny zyskał ogromy majątek, dzięki współpracy z Cesarstwem i obawiał się, że zostaną ograbieni ze swojego majątku dla tego przekazywali informacje o sytuacji w mieście Cesarstwu.
Obie strony odłożyły jednak walne starcie kiedy pojawiły się pogłoski dotyczące odlezienia Wyszczerbionej Korony. Ulfrik chciał ją zdobyć dzięki niej zyskał by potrzebny symbol władzy i większe poparcie ludu. W tym samym czasie Tullus dowiaduje się o koronie i postanawia ją zdobyć, aby Ulfrik nie zdobył większego poparcia, oraz żeby to poparcie przypadło Elisif. Przygotowuje ekspedycje i wysyła na poszukiwania legat Rikke - weterankę Wielkiej Wojny i głównego oficera Generała Tullisa. Natomiast na poszukiwania po stronie Gromowładnych wyrusza Galmara nazywany często „Kamienna Pięścią”, prawa ręka Ulfrika, również weteran Wielkiej Wojny. Jednak do Balgruufa docierają listy cesarskie twierdzące, że Ulfrik zamierza go zaatakować. Ten jednak nie łamie się i nadal podtrzymuje swój status neutralnego, jednocześnie organizuje obronę Białej Grani. Przygotowuje swoje wojska i zobowiązuje Towarzyszy do pomocy w obronie miasta.
Atmosfera wśród ludzi
Już po niedługim czasie od zamordowania Torygga śmierć zaczęła zbierać krwawe żniwo. W Samotni za zbrodnie popełnione wobec miasta ścięto jednego ze strażników, wyznawcę Talosa który pozwolił Ulfricowi uciec z miasta po morderstwie. Obywatele byli podzieleni, część popierała czyny skazańca, pozostali wręcz przeciwnie, chcieli by odpowiedział za swoje przewinienie. W Morthalu zaginięcie pewnej kobiety tłumaczono jej chęcią obrony Skyrim, ponoć przyłączyła się do Gromowładnych. Największy podział było widać w Białej Grani gdzie dwa rody w każdej chwili mogły skoczyć sobie do gardeł. Ród Dzieciąt-Wojny popierał Cesarstwo natomiast Siwo-Włosi Gromowładnych. Nie każdy z członków tych rodzin nienawidził drugiej strony, przykładowo jedno z Dzieciąt-Wojny wyczekiwało nawet końca wojny gdyż zakochał się w jednej dziewczynie z przeciwnego rodu a wojna uniemożliwiła im pobranie się. Jednak nie zawsze poglądy polityczne przeszkadzały sąsiadom, np. Gerdur która była siostrą Ralofa, żołnierza Gromowładnych popierała bunt, natomiast Alvor który był wujkiem Hadvara który służył w Cesarskim legionie i był za Cesarstwem, po mimo różnych poglądów nie dochodziło po między nimi do sprzeczek, życie w Rzecznej Puszczy toczyło się prawie jak dawniej. Natomiast w Wichrowym Tronie Nordów prawie ogarnęła paranoja o wymysłach że w Szarej Dzielnicy żyją Cesarscy szpiedzy.