The Elder Scrolls Wiki
Advertisement

Wielka Wojna (ang. Great War) – konflikt zbrojny pomiędzy Cesarstwem a Trzecim Aldmerskim Dominium mający miejsce 4E 171 – 4E 175. Oficjalnie zakończony podpisaniem paktu pokojowego w Cesarskim Mieście.

Opis[]

W 4E 168, Titus Mede II wstąpił na tron ​​i odziedziczył osłabione imperium. Dni chwały Septim były odległym wspomnieniem. Puszcza Valen i Elsweyr oderwały się od Cesarstwa. Czarne Mokradła zostały utracone w następstwie Kryzysu Otchłani. Morrowind nigdy nie odzyskało sił po wybuchu Czerwonej Góry. Hammerfell było nękane przez konflikty między zwolennikami Korony i Przodkami. Tylko Wysoka Skała, Cyrodiil i Skyrim pozostały wierne Cesarstwu. Cesarz Titus Mede II miał tylko kilka krótkich lat na to, by skonsolidować swoją władzę, zanim jego przywództwo zostało poddane ostatecznej próbie.

W dniu 30 Pierwszych mrozów 4E 171, Aldmerskie Dominium wysłało ambasadora do Cesarskiego Miasta z darem w zadaszonym wozie i ultimatum dla nowego cesarza. Długa lista żądań zawierała oszałamiające haracze, zakaz kultu Talosa i przyznanie dużej części Hammerfell Dominium. Mimo ostrzeżeń generałów, cesarz Titus Mede II odrzucił ultimatum. Ambasador Thalmoru zachwiał więc wóz, który przewracając się, ukazał ponad sto głów które należały do agentów Ostrzy w Summerset i Puszczy Valen. Tak zaczęła się Wielka Wojna, która pochłonie Cesarstwo oraz Dominium na najbliższe pięć lat.

W ciągu kilku dni wojska Dominium najechały Hammerfell i Cyrodiil jednocześnie. Silny oddział dowodzony przez thalmorskiego generała lorda Naarfina zaatakował Cyrodiil od południa. Wynurzył się z ukrytych obozów w północnym Elsweyr i obszedł cesarskie pozycje obronne wzdłuż granicy z Puszczą Valen. Wkrótce Leyawiin padło łupem najeźdźców, natomiast Bravil zostało odcięte i oblężone.

W tym samym czasie, armia Dominium pod dowództwem Lady Arannely wkroczyły do ​​zachodniego Cyrodiil z Puszczy Valen, omijając Anvil oraz Kvatch i wkraczając do Hammerfell. Podzielone siły redgardzkie stawiały rozproszony opór najeźdźcom i spora część południowego wybrzeża została szybko przejęta. W obliczu ogromnej przewagi liczebnej wroga, Cesarskie Legiony zaczęły wycofywać się przez pustynię Alik'r, co przeszło do historii jako Marsz Pragnienia.

W roku 4E172 Altmerowie wkraczali coraz dalej w głąb Cyrodiil. Bravil i Anvil padły łupem najeźdźcy. Do końca roku Lord Naarifin podszedł pod mury Cesarskiego Miasta. Na jeziorze Rumare i rzece Niben doszło do zaciętych walk, gdy siły cesarskie próbowały utrzymać wschodni brzeg.

W Hammerfell Thalmorczycy zadowolili się scaleniem zdobyczy po przejęciu kontroli nad całym południowym wybrzeżem, co też było ich celem w ultimatum przedstawionym cesarzowi. Z południowych miast utrzymało się tylko Hegathe. Ocalali z Marszu Pragnienia przegrupowali się w północnym Hammerfell wraz z posiłkami z Wysokiej Skały.

W roku 4E173 nasilił się opór Cesarstwa w Cyrodiil, ale pochód Altmerów wydawał się nie do powstrzymania. Świeże legiony ze Skyrim wzmocniły główną armię cesarza w Cesarskim Mieście, lecz Aldmerowie sforsowali Niben i zaczęli posuwać się wzdłuż wschodniego brzegu. Do końca roku Cesarskie Miasto było otoczone z trzech stron - tylko północna droga zaopatrzeniowa do Brumy pozostawała otwarta.

Bravil i Anvil upadły pod koniec roku, Lord Naarifin już dotarł do samych murów Cesarskiego Miasta. Wtedy odbyły się zacięte starcia morskie w Jeziorze Rumare i wzdłuż Niben, gdyż cesarskie siły próbowały utrzymać się na wschodnim brzegu.

W Hammerfell siłom Cesarstwa zaczęło układać się lepiej. Na początku roku 4E173 armia Przodków z Wartowni powstrzymała oblężenie Hegathe (miasta Korony), co doprowadziło do zgody pomiędzy obiema frakcjami. Mimo to głównej armii lady Arannely udało się przejść przez pustynię Alik'r. Cesarskie Legiony pod wodzą generała Decianusa starły się z nią niedaleko Skaven w krwawej i nierozstrzygniętej bitwie. Decianus wycofał się, oddając Skaven Arannelyi, ale Altmerowie byli zbyt osłabieni, by kontynuować swój pochód.

W roku 4E174 thalmorskie dowództwo zaangażowało wszystkie dostępne siły w kampanię w Cyrodiil, stawiając na decydujące zwycięstwo, które definitywnie zakończy wojnę. Wiosną altmerskie posiłki zebrały się w południowym Cyrodiil, a 12 Drugiego Siewu przypuściły zmasowany atak na Cesarskie Miasto. Jedna z armii przesunęła się na północ, by całkowicie otoczyć miasto, podczas gdy główne siły lorda Naarifina zaatakowały mury od południa, wschodu i zachodu. Cesarz podjął śmiałą decyzję, by spróbować wyjść z wojskiem z miasta, zamiast bronić się w nim do końca. Żaden generał nie śmiał odradzić mu opuszczenia stolicy, ale decyzja Titusa II okazała się w końcu słuszna.

Podczas gdy Ósmy Legion toczył desperacką (i skazaną na porażkę) walkę na murach miasta, Titus II wydostał się z miasta północną stroną ze swoją główną armią, przebijając się przez otaczające miasto oddziały Altmerów i łącząc się z posiłkami idącymi na południe ze Skyrim pod wodzą generała Jonny. Tymczasem stolica wpadła w ręce najeźdźców i rozpoczęło się słynne Złupienie Cesarskiego Miasta. Spalono Pałac Cesarski, złupiono Wieżę z Białego Złota a mściwe elfy dokonywały potwornych zbrodni na niewinnych mieszkańcach.

W Hammerfell generał Decianus przygotowywał się do wyparcia Altmerów z powrotem do Skaven, kiedy otrzymał rozkaz marszu na Cyrodiil. Nie chcąc całkiem wycofać się z Hammerfell, generał pozwolił odejść wielkiej liczbie „niezdolnych do walki" żołnierzy, zanim Legiony ruszyły na wschód. Weterani ci stanowili podstawę armii, która ostatecznie odparła siły lady Arannelyi na drugą stronę pustyni Alik'r pod koniec roku 174. Podczas odwrotu armia Arannelyi poniosła duże straty, nękana atakami wojowników Alik'r.

W zimie 4E 174-175 Thalmor zdawał się wierzyć, że wojna w Cyrodiil jest niemal zakończona. Próbował kilka razy negocjować z Titusem II. Cesarz wzmagał przekonanie Thalmoru, że przygotowuje się do kapitulacji, a tymczasem zbierał siły, by odzyskać Cesarskie Miasto.

W bitwie, która przez następne pokolenia będzie służyć strategom Cesarstwa za wzór, a obecnie nazywana jest Bitwą o Czerwony Trakt Okrężny, Titus II podzielił swoje siły na trzy części. Jedna armia, złożona z hammerfellskich legionów pod wodzą generała Decianusa, ukryła się w coloviańskich górach w pobliżu Chorrol. Altmerowie nie mieli pojęcia, że Decianus opuścił Hammerfell, zapewne ze względu na cesarskich weteranów, których zostawił tam generał, przez co lady Arannelyi wydawało się, że wciąż walczy z cesarską armią. Druga armia, złożona głównie z norskich legionów pod wodzą generała Jonny, zajęła pozycje w pobliżu Cheydinhal. Główna armia dowodzona przez samego cesarza miała przypuścić główny atak na Cesarskie Miasto od północy.

Krwawa Bitwa o Czerwony Trakt Okrężny rozpoczęła się 30 Deszczowej Dłoni, generał Decianus spadł na miasto z zachodu, natomiast legiony generała Jonny w tym czasie przesuwały się na południe Czerwonym Traktem Okrężnym. Podczas dwudniowego natarcia armia Jonny przekroczyła Niben i ruszyła na zachód, próbując połączyć się z legionami Decianusa i w ten sposób okrążyć Cesarskie Miasto. Atak Decianusa zaskoczył lorda Naarifina, lecz oddziały Jonny napotkały zacięty opór, gdyż Aldmerowie przeprowadzili kontratak od strony Bravil i Skingradu. Heroiczni Nordowie trzymali się jednak mocno, odpierając chaotyczne ataki Aldmerów. Piątego dnia bitwy aldmerska armia w Cesarskim Mieście była już otoczona.

Titus Mede II poprowadził atak z północy i osobiście pojmał lorda Naarifina. Krążą pogłoski, że cesarz dzierżył słynny miecz nazywany Złotą Żagwią, choć władze Cesarstwa nigdy tego nie potwierdziły. Podjęta przez Altmerów próba wydarcia się z miasta na południe została zniweczona przez nieprzenikniony mur tarcz poobijanych legionów generała Jonny.

Ostatecznie główna altmerska armia w Cyrodiil została zupełnie rozgromiona. Decyzja cesarza o wycofaniu się z Cesarskiego Miasta w roku 4E 174 przyniosła teraz krwawe żniwo.

Przez trzydzieści trzy dni lorda Naarifina utrzymywano przy życiu zawieszonego na Wieży z Białego Złota. Nie odnotowano, gdzie pochowano jego ciało, jeśli w ogóle go pochowano. Według jednego źródła trzydziestego czwartego dnia został zabrany przez skrzydlatą daedrę.

Konkordat Bieli i Złota[]

Mimo zwycięstwa, cesarskie armie nie były w stanie kontynuować wojny. Wszystkie pozostałe oddziały Cesarstwa zebrały się w Cyrodiil, wyczerpane i zdziesiątkowane Bitwą o Czerwony Trakt Okrężny. W żadnym legionie nie było więcej niż połowy żołnierzy zdolnych do służby. Dwa legiony zostały faktycznie unicestwione, nie licząc straty Ósmego podczas odwrotu z Cesarskiego Miasta w poprzednim roku. Titus II wiedział, że nie będzie już lepszego momentu na negocjacje pokojowe i pod koniec roku 4E 175 Cesarstwo zawarło z Aldmerskim Dominium Konkordat Bieli i Złota, kończący Wielką Wojnę. Po pierwsze, duże połacie terenu południowego Hammerfell miały zostać przekazane Almerskiemu Dominium. Redgardzi zdecydowanie odmówili jednak przyjęcia Konkordatu Bieli i Złota, nie chcąc pogodzić się z porażką i utratą znacznej części terytorium. Titus II musiał oficjalnie pozbawić Hammerfell statusu prowincji cesarskiej, by ocalić z trudem wywalczony układ pokojowy. Redgardzi, co zrozumiałe, uznali to za zdradę i rozpoczęli własną, prywatną wojnę z Dominium. Wojna trwała przez pięć lat i obróciła południowe Hammerfell w ruinę ale zdołali zmusić Wysokie elfy do podpisania pokoju zwanego Drugim Traktatem ze Stros M'kai w roku 4E 180 i wycofania swoich wojsk z Hammerfell. Zdaniem Redgardów udowodniło to, że Konkordat Bieli i Złota był niepotrzebny i gdyby Titus II zachował zimną krew, Aldmerowie zostaliby naprawdę pokonani przez połączone siły Hammerfell i reszty Cesarstwa. Jednak Thalmor osiągnął jeden ze swoich długofalowych celów: wywołał trwałe rozgoryczenie w stosunkach pomiędzy Hammerfell i Cesarstwem.

Po drugie, zakazano Kultu Talosa i usunięto go z Panteonu Dziewięciu Bóstw którego liczba ponownie spadła do Ośmiu. Najbardziej oburzeni tym faktem byli Nordowie na czele z Ulfriciem Gromowładnym u których wiara w Talosa była silnie zakorzeniona. Od tej pory czcili bóstwo w sekrecie. Oburzenie Nordów ostatecznie doprowadziło do Wojny Domowej w Skyrim.

Warunki były wygórowane, ale Titus II uważał, że nie było innego sposobu, by zapewnić pokój i dać Cesarstwu możliwość odzyskania sił. Krytycy wskazywali, że Konkordat tylko nieznacznie różni się od ultimatum, które cesarz odrzucił przed pięciu laty. Jest jednak wielka różnica między wyrażeniem zgody na takie warunki w obliczu zagrożenia wojną i wyrażeniem na nie zgody pod koniec długiej i wyniszczającej wojny. Żadna część Cesarstwa nie przyjęłaby tych warunków w roku 4E 171 mimo gróźb Thalmoru. Titus II miałby wówczas na głowie wojnę domową. W 4E 175 większość Cesarstwa cieszyła się z pokoju bez względu na koszt.

Następstwa[]

Plik:4E 201 granice Tamriel (mapa).png

Sytuacja w Tamriel po zakończeniu wojny.

Wojna się skończyła, ale wrogość, która ją spowodowała, nadal istnieje między Thalmorem a Cesarskimi. Obecnie Dominium i Cesarstwo są w stanie zimnej wojny, a obie strony nieufnie prowokują drugiego. W rzeczywistości można argumentować, że w przypadku Skyrim, to tylko pobłażliwe poparcie cesarskich urzędników, takich jak generał Tullius, pozwala Thalmorowi działać bezkarnie w jakimkolwiek stopniu.

Co ciekawe, korespondencje Thalmoru znalezione w Skyrim ujawniły inną nazwę opisującą Wielką Wojnę: "Pierwsza Wojna z Cesarstwem". Sugeruje to, że Thalmor planuje drugą Wielką Wojnę, albo już zaczęli planować jej wykonanie. Niewykluczone że też Cesarstwo podejmuje własne kroki w tym celu.

Weterani Wielkiej Wojny[]

Ciekawostki[]

  • Generał Tullius sugeruje, że przed Wojną Domową oraz w jej trakcie, wojna z Thalmorem może znowu wybuchnąć, ale Ostatniemu Smoczemu Dziecięciu mówi żeby: "zatrzymać ją tylko między nami.". Sugeruje to również samo Dominium, ponieważ w swojej korespondencji złowieszcze odnoszą się do Wielkiej Wojny jako "Pierwszej Wojny z Imperium", co oznacza, że prawdopodobnie planują drugą wojnę.
  • Jeśli Gromowładni wygrają wojnę, zarówno Ulfric Gromowładny, jak i Galmar Kamienna Pięść powiedzą Smoczemu Dziecięciu, że po odbiciu Skyrim z rąk cesarskich wezmą swoje armie na Wyspy Summerset i "pokażą tym spiczasto-uchym że nie każdy człowiek nadaje się do bycia ich niewolnikiem. "
  • Według Thalmorskiego dossier na temat Ulfrica pozycja Thalmoru w Skyrim zostanie dotknięta negatywnie, jeśli albo Cesarscy, albo Gromowładni wygrają Wojnę Domową, co oznacza, że nie chcą, aby ani zjednoczone Cesarstwo, ani niezależny Skyrim nie nabrały kształtu. Ich interesom najlepiej służy długotrwały, krwawy konflikt, który sprawia, że Cesarstwo i Nordowie nawzajem się wykrwawiają.
  • W The Elder Scrolls V: Skyrim podczas loadingu pojawiają się zdania o tym że Aldmerskie Dominium wygrałoby wojnę gdyby Cesarstwo nie podpisało Konkordaty Bieli i Złota. Podobnie uważają też Hadvar, Delphine i Ondolemar.

Występowanie[]

Advertisement