- Ta książka ukazała się w innych grach, zobacz jej inne iteracje.
The Real Barenziah, Part X
Treść[]
The Real Barenziah, Part X
by Anonymous
Barenziah stood at the open tower window, waiting. She could sense her familiar's nearness, but though the night sky was clear as day to her eyes she could not yet see him. Then suddenly he was there, a swift moving dot beneath the wispy night clouds. A few more minutes and the great nighthawk was there, wings folded, talons reaching for her thick leather armband. She carried the bird to its perch where it waited, panting, while her impatient fingers felt for the message secured in a capsule on one leg. It drank, then ruffled its feathers and began to preen, secure in her presence. A tiny part of her consciousness shared its satisfaction with a job well done, rest earned ... yet beneath that was an unease. Things were not right, even to its bird mind.
Her fingers shook as she unfolded the thin sheet and pored over the sheet of cramped writing. Not Symmachus' bold hand! Barenziah sat, slowly, fingers smoothing the document while she prepared her mind and body to accept disaster calmly.
The Imperial Guards had deserted Symmachus and joined the rebels. The loyal troops had suffered a decisive defeat. The rebel leader had been recognized as king of Morrowind by the Emperor. Symmachus was dead. Barenziah and the children had been declared traitors of the Empire and a price set on their heads.
"My lady?" Barenziah jumped, startled at her servant's approach. "The Breton is here. King Eadwyre," the woman added helpfully, noting Barenziah's puzzlement. "Is there news, my lady?" she said, nodding at the nighthawk.
"Nothing that will not wait," Barenziah said quickly. "See to the bird."
King Eadwyre greeted her gravely and courteously, if rather fulsomely. He claimed to be a great admirer of Symmachus, who figured prominently in his family legends. Gradually he turned the conversation to her business with the Emperor. Finding her noncommittal, he suddenly blurted out, "My Lady Queen, you must believe me. The man posing as the Emperor is an impostor! I know it sounds mad, but I -- "
"No," Barenziah said, with sudden decisiveness. "You are correct. I know."
Eadwyre relaxed back into his seat for the first time, eyes shrewd. "You know? You're not just humoring a madman? My lady I -- we -- need your aid."
Barenziah smiled grimly at the irony. "Of what assistance might I be, my lord?"
Quickly he outlined a plot. The Imperial Sorceress Ria Silmane had been killed and declared a traitor by the false emperor, yet she retained a bit of her power and could yet contact a few of those she had known well on the mortal plane. She had chosen a Champion who would undertake to assemble the missing staff pieces and use the staff's power to destroy Jagar Tharn, who was otherwise invulnerable, and rescue the true Emperor, who was being held prisoner in another plane. However, the chosen Champion languished now in the Imperial Dungeons. Tharn's attention must be diverted while he freed himself with Ria's help. Barenziah had Tharn's ear and eye. Could she provide the necessary distraction?
"I suppose I could obtain another audience with him. Would that be sufficient? What do you mean, his eye?"
Eadwyre looked uncomfortable. "It was whispered among the servants that Jagar Tharn kept your likeness in a sort of shrine in his chambers. That surprises you?"
"Yes. And no."
"Our chosen one may need a few days to escape."
"You trust me in this? Why?"
"We are desperate, my lady. We have no choice. But yes, I do trust you. Symmachus -- "
"Is dead." Barenziah explained quickly and coolly.
"My Lady. What dreadful news!" For the first time Eadwyre's urbane poise was shaken. "Under the circumstances, we can hardly ask -- "
"Nay, my lord king. Under the circumstances I must do what I may to avenge myself upon the murderer of my childrens' father. In return I ask only that you protect my orphaned children as you may."
"Most willingly do I so pledge, most brave and noble lady!"
Old fool, Barenziah thought. She did not sleep that night, but sat in a chair beside her bed, hands folded in her lap, thinking long deep thoughts. She would not tell the children, not yet, not until she must.
She had no need to seek another audience with the "Emperor" for a summons came in the morning. She told the children she expected to be gone a few days, bade them give the servants no trouble and kissed them goodbye. Morgiah whimpered a bit, for she was bored and lonely in Imperial City. Helseth looked dour but said nothing. He was very like his father.
At the palace, Barenziah was escorted not into the great hall, but to a small parlor where the Emperor sat at a solitary breakfast. He nodded a greeting, and waved his hand at the window. "Splendid view, isn't it?"
Barenziah stared out over the towers of the great city. It dawned on her that this was the very chamber where she'd first met Tiber Septim and a strong wave of inchoate feeling swept over her. When she turned back at last Uriel Septim had vanished and Nightingale sat in his place, laughing.
"You knew," he said accusingly, scanning her face. "I wanted to surprise you. You might at least pretend."
Barenziah spread her arms, "I'm afraid my skills at pretense are no match for yours, my liege."
"You're angry with me." He pretended to pout.
"Just a little," she said icily. "I do find betrayal offensive."
"How human of you."
"What do you want of me?"
He wiped his mouth and stood erect. "Now you are pretending. You know what I want of you, my love."
"You want to tantalize and torment me. Go ahead. I'm in your power."
"No, no, no. I don't want that at all, Barenziah." He came near, speaking low in the old caressing voice that sent shivers over her body. "Don't you see? This was the only way." His hands closed on her arms.
"You could have taken me with you!" Tears gathered in her eyes.
He shook his head. "I didn't have the power. Ah, but now, now I have it all. Mine to have, mine to share -- with you." He waved his hand toward the window and the city beyond. "All Tamriel to lay at your feet -- and that is only the beginning."
"It's too late. Too late. You left me to him."
"He's dead. A scant few years...what does it matter?"
"The children -- "
"I'll adopt them. We'll have others together, Barenziah. I have powers you do not dream of!" He moved to kiss her but she slipped his grasp and turned away.
"I don't believe you."
"You do, you know. You're still angry, that's all." His smile did not reach his eyes. "What do you want?"
She shrugged. "A walk in the garden. A song or two."
"Ah. You want to be courted."
"Why not? You do it so well. It's been long since I've had the pleasure."
And so they spent their days in courtship, walking, talking, singing and laughing together, while the Empire's business was left to underlings.
"I'd like to see the staff," Barenziah said idly one day. "I only had a glimpse of it."
"Nothing would give me greater pleasure, heart's delight, but that's impossible."
"You don't trust me," Barenziah pouted, but she softened her lips for his kiss.
"Nonsense, love. It isn't here. In fact, it isn't anywhere." He laughed and kissed her again, softly.
"Now you're talking in riddles again. I want to see it. You can't have destroyed it."
"Ah, you've gained in wisdom, since last we met."
"You piqued my interest somewhat. The staff can't be destroyed and it can't be removed from Tamriel, not without the direst consequences to the land itself."
"Ahhh. All true. And yet, as a I said, it isn't anywhere. Can you solve the riddle?" He pulled her to him and she leaned into his embrace. "Here's a greater riddle still," he whispered, "how to make one of two. That I can and will show you." Their bodies merged, limbs tangled together. Later, when they'd drawn a bit apart and dozed, she thought, sleepily. "One of two, two of one, three of two...what cannot be destroyed or banished might be split apart, perhaps..."
Nightingale kept a diary. He scribbled entries in it each night after quick reports from his underlings. It was locked but the lock was a simple one, so Barenziah managed to sneak quick looks at it while he was occupied in toileting himself. She discovered that the first staff piece was hidden in an ancient dwarven mine called Fang Lair, although its location was given only in vague terms. The diary was crammed with jotted events in an odd shorthand, and was very hard to decipher.
All Tamriel, she thought, in his hands and mine, and more perhaps, and yet ... For all his surface charm there was a cold emptiness where his heart should have been, an emptiness of which he was quite unaware, she thought. One could glimpse it now and then, when his eyes would go blank and hard. Peasant dreams, Barenziah thought, and Straw flashed before her eyes, looking sad, and then Therris, with a mocking smile and empty eye sockets. Symmachus, who did what must be done, quietly and efficiently. Nightingale. Nightingale, who would rule all, and more, and yet spread chaos in the name of control.
Barenziah got reluctant leave from Nightingale to go to her children, who had to be told of their father's death and of the emperor's offer of his protection to them. Eadwyre called on them while she was there, and she told him what she had discovered so far, and explained that she must remain awhile yet and learn more as she could.
Nightingale teased her about her elderly admirer. He was quite aware of Eadwyre's suspicion, although as he said, no one took the old fool seriously. Barenziah managed to arrange a reconciliation of sorts between them. Eadwyre publicly recanted his suspicions and his "old friend" forgave him. Thus he was invited to dine with them at least once a week. The children liked Eadwyre, even Helseth, who disapproved of his mother's liaison with the "Emperor" and consequently detested Nightingale. He had become surly and temperamental and frequently quarreled with both of them.
Eadwyre was not happy either and Nightingale delighted in publicly displaying his affection for Barenziah. They could not marry, of course, for Uriel Septim was already married. He had exiled the true Empress shortly after taking Septim's place, but had not dared to harm her. She was held by the Temple of the One. It had been given out publicly that she was in ill health, and rumors had been circulated that she had mental problems. The Emperor's children had also been dispatched to various prisons disguised as "schools".
"She'll grow worse in time," Nightingale said carelessly, eying Barenziah's swollen breasts and belly with satisfaction. "As for his children ... well, life is full of hazards, isn't it? We'll be married. Your child will be my true heir." He did want the child. Barenziah was sure of that. She was far less sure of his feelings for her. They quarrelled, often violently, usually about Helseth, whom he wanted to send away to school. Barenziah made no effort to avoid these quarrels. Nightingale had no interest in a peaceful life and he thoroughly enjoyed making up afterwards. Occasionally Barenziah would take the children and retreat to their old apartment, declaring she wanted no more to do with him.
She was six months pregnant before she finally deciphered the location of the last staff piece -- an easy one, since every dark elf knew where Dagoth-Ur was. When next she quarrelled with Nightingale she simply left the city with Eadwyre and they rode hard for High Rock and Wayrest.
Nightingale was furious, but there was little he could do. His assassins were rather inept, and he dared not leave his seat of power to pursue them in person, nor could he openly declare war on Wayrest. He had no legitimate claim on her on her unborn child. The nobility had disapproved of his liaison with Barenziah and were glad that she had gone. Wayrest was equally disapproving and distrustful of her, but Eadwyre was much beloved by his prosperous little city, and allowances were readily made for his eccentricities.
Barenziah and Eadwyre were married a year after the birth of her son by Jagar Tharn. Eadwyre doted on her. She did not love him, but she was fond of him, and that was something. It was nice to have someone, and Wayrest was a very pleasant place, a good place for children to grow up, while they waited, and hoped, and prayed for their Champion's success in his long mission.
Prawdziwa Barenziah, Część IX
Anonim
Barenziah czekała w otwartym oknie wieży. Wyczuwała bliskość swego chowańca. Lecz choć nocne niebo było dla niej jasne niczym dzień, nie mogła go jeszcze dostrzec. Nagle pojawił się, kropka szybko przemykająca pod rzadkimi nocnymi chmurami. Kilka minut później wielki sokół tam był, składając skrzydła, wyciągając szpony do grubej, skórzanej rękawicy. Zaniosła ptaka na żerdź, gdzie czekał, zmęczony, gdy jej niecierpliwe palce szukały wiadomości w kapsułce przytwierdzonej do jego nogi. Zaczął pić, następnie nastroszył się i zaczął sobie czyścić pióra, w jej obecności czując się bezpiecznie. Niewielka część jej umysłu dzieliła jego satysfakcję z dobrze spełnionego obowiązku i zasłużonego odpoczynku... jednak pod tym wszystkim krył się niepokój. Coś było nie tak, nawet dla ptasiego umysłu.
Trzęsły jej się ręce, gdy rozwijała cienką kartę i czytała zawiłe pismo. Nie było to odważne pismo Symmachusa! Barenziah powoli usiadła, wygładzając dokument, przygotowując ciało i umysł na przyjęcie katastrofy.
Cesarska Straż opuściła Symmachusa i dołączyła do buntowników. Resztki wiernych oddziałów poniosły decydującą klęskę. Symmachus nie żył. Przywódca powstańców został uznany przez cesarza za króla Morrowind. Symmachus nie żył. Barenziah i dzieci zostały uznane za zdrajców Cesarstwa i za ich głowy wyznaczono nagrodę.
– Moja pani? - Barenziah podskoczyła, przestraszona pojawieniem się służącej. - Przybył breton. Król Eadwyr - dodała kobieta, widząc niezrozumienie na twarzy Barenziah. Zawahała się. - Czy nadeszły wieści, moja pani? - spytała, wskazując sokoła.
- Nic, co nie może poczekać - szybko odparła Barenziah, - Zajmij się ptakiem.
Król Eadwyr przywitał ją poważnie i uprzejmie, choć trochę przesadnie. Twierdził, że gorąco podziwia Symmachusa, zajmującego poczesne miejsce w legendach jego rodu. Stopniowo skierował rozmowę na jej pertraktacje z cesarzem. Otrzymując wymijające odpowiedzi, wypalił w końcu: - Moja pani królowo, musisz mi uwierzyć. Człowiek, który podaje się za cesarza, jest oszustem! Wiem, że to szalone, ale...
- Nie - rzekła Barenziah, nagle zdecydowana. - Masz rację. Wiem o tym.
Eadwyr po raz pierwszy rozluźnił się na krześle, poważnie patrząc. - Wiesz? Nie uspakajasz tylko szaleńca? Eadwyr nieśmiało zakaszlał. – Moja pani, ja... my... potrzebujemy twej pomocy.
Barenziah uśmiechnęła się ponuro, widząc ironię. - Jak mogę wam pomóc, mój panie?
Władca szybko nakreślił plan. Cesarska czarodziejka Ria Silmane, wcześniej została przez fałszywego cesarza zabita i uznana za zdrajczynię. Mimo to zachowała część swojej mocy i ciągle mogła kontaktować się z kilkoma osobami, które znała w materialnym świecie. Wybrała Bohatera, który miał podjąć się odnalezienia Laski i wykorzystać moc Laski do zniszczenia Jagara Tharna, niezwyciężonego w inny sposób, i uratować prawdziwego cesarza, uwięzionego w innej płaszczyźnie. Jednak Bohater, gnił w cesarskim więzieniu. Trzeba odwrócić uwagę Tharna, podczas gdy on z pomocą ducha Rii wydostanie się na wolność. Barenziah miała posłuch i uwagę Tharna. Czy podjęłaby się odwrócenia jej od Bohatera?
- Myślę, że mógłby udzielić mi kolejnej audiencji. Czy to wystarczy? Co masz na myśli uwagę?
Eadwyr wyglądał na skrępowanego. - Wśród służby krąży plotka, że Jagar Tharn trzyma waszą podobiznę na ołtarzyku w swych komnatach. Dziwi cię to?
- Tak. I nie.
Nasz wybraniec może potrzebować paru dni na ucieczkę.
- Zaufasz mi w tej sprawie? Czemu?
- Jesteśmy w desperackiej sytuacji, moja pani. Nie mamy wyboru. Cóż, tak. Tak, zaufam ci. Ufam ci. Symmachus...
- Nie żyje. - Barenziah szybko i sucho wyjaśniła.
– Moja pani. Cóż za koszmar! – Po raz pierwszy niewzruszona wysokie opanowanie Eadwyra opadło odrobinę - W tych okolicznościach, moja pani, nie możemy prosić...
- Nie, mój panie królu. W tych okolicznościach muszę zrobić, co tylko mogę, by zemścić się na mordercy ojca moich dzieci. W zamian proszę, tylko byś chronił me osierocone dzieci.
- Przysięgam to z najwyższą chęcią, dzielna i szlachetna pani.
Stary głupiec, pomyślała Barenziah. Tej nocy nie spała, lecz z rękami złożonymi na kolanach siedziała przy łóżku z długimi myślami. Zdecydowała nie mówić dzieciom — jeszcze nie, dopóki nie będzie musiała.
Nie musiała ubiegać się o kolejną audiencję, jako że o świcie nadeszła wiadomość, że „Cesarz” ją wzywa. Powiedziała dzieciom, że nie będzie jej przez kilka dni, kazała nie sprawiać kłopotu służbie, i pocałowała na do widzenia. Morgiah trochę płakała; nudziło jej się i była samotna w Cesarskim Mieście. Helseth był ponury, ale nic nie powiedział. Wdał się w ojca.
W Pałacu nie zaprowadzono Barenziah do wielkiej sali, lecz do niewielkiej komnaty, gdzie cesarz sam spożywał śniadanie. Skinął na powitanie i wskazał gestem okno. - Wspaniały widok, nieprawdaż?
Barenziah spoglądała na wieże wielkiego miasta. Uświadomiła sobie, że w dokładnie tej komnacie po raz pierwszy spotkała Tibera Septima i porwała ją mocna fala obudzonego uczucia. Gdy w końcu odwróciła się, Uriel Septim zniknął, a na jego miejscu siedział Słowik, roześmiany.
- Wiedziałaś - powiedział oskarżycielsko, przyglądając się jej twarzy. - Chciałem zrobić ci niespodziankę. Mogłaś chociaż udawać.
Barenziah rozłożyła ręce. - Obawiam się, że w udawaniu nie mogę się z tobą mierzyć, panie.
- Jesteś zła na mnie. - udał oburzenie.
- Trochę tak - rzekła lodowato. - Mnie zdrada potrafi obrazić.
- Cóż za ludzkie zachowanie.
- Czego ode mnie chcesz?
Otarł jej usta i stanął prosto - Teraz to ty udajesz. Wiesz, czego chcę od ciebie. Moja miłości.
– Chcesz mamić mnie i dręczyć. Proszę bardzo. Jestem w twej władzy.
- Nie, nie, nie, tego wcale nie chcę, Barenziah. - Zbliżył się, mówiąc cicho, tym dawnym, pieszczotliwym głosem, od którego przechodziły ją dreszcze. - Czy nie widzisz? To był jedyny sposób. - Jego dłonie chwyciły jej ramiona.
- Mogłeś mnie zabrać ze sobą. - Łzy pojawiły się nieproszone w jej oczach.
Potrząsnął głową. - Nie miałem tej władzy. Ach, ale teraz, teraz...! Mam wszystko. Posiadam, mogę dzielić... z tobą. - Ponownie wskazał gestem okno i widoczne na zewnątrz miasto. - Mogę złożyć całe Tamriel u twych stóp — a to dopiero początek.
- Już za późno. Za późno. Zostawiłeś mnie jemu.
- Nie żyje. Nędzne parę lat — ile może znaczyć?
- Dzieci...
- Mogę je adoptować. Będziemy mieli jeszcze kolejne, Barenziah. Mam zdolności, o których nawet ci się nie śniło! - Zbliżył się, by ją pocałować, ale ona wyśliznęła mu się i odwróciła.
- Nie wierzę ci.
- Wiesz, że wierzysz. Jesteś ciągle zła, i tyle. - Uśmiech nie sięgał jego oczu. - Czego pragniesz?
Wzruszyła ramionami - Spaceru po ogrodach. Pieśni lub dwóch.
– Ach, pragniesz być adorowana.
- Czemu nie? Robisz to tak dobrze. Poza tym od tak dawna nie miałam tej przyjemności.
Tak spędzali dni na zalotach — razem spacerując, rozmawiając, śpiewając i śmiejąc się, podczas gdy sprawy Cesarstwa pozostawiano podwładnym.
- Chciałabym zobaczyć Laskę - pewnego dnia powiedziała leniwie Barenziah. - Widziałam ją tylko przez chwilę.
Skrzywił się. - Nic nie sprawiłoby mi większej przyjemności, pani mego serca, ale to jest niemożliwe.
- Nie ufasz mi. - Nadąsała się Barenziah, lecz rozchyliła usta do jego pocałunku.
- Bzdura, kochanie. Jej tu nie ma. Prawdę mówiąc, nigdzie jej nie ma. – Zaśmiał się i pocałował ją ponownie, miękko.
- Znowu mówisz zagadkami. Chcę ją zobaczyć. Nie mogłeś jej zniszczyć.
- Ach. Nabyłaś mądrości, odkąd ostatni raz cię widziałem.
- Nieco pobudziłeś mój głód wiedzy. Laski Chaosu nie można zniszczyć. Nie można jej też zabrać z Tamriel, gdyż wtedy skutki dla samej ziemi byłyby opłakane.
- Aaach. Masz rację. A jednak, jak już powiedziałem, nigdzie jej nie ma. Czy zdołasz rozwiązać zagadkę? - Przyciągnął ją do siebie i wtuliła się mu w objęcia. - Oto jeszcze większa zagadka - szepnął. - Jak uczynić z dwóch jedno? Tej rozwiązanie sam ci pokażę. Ich ciała połączyły się, splatając ze sobą. Później, gdy odsunęli się od siebie, i drzemał, myślała sennie: - Z dwóch jedno, z jednego dwa, z dwóch trzy... czego nie da się zniszczyć ani pozbyć, być może można podzielić...
Słowik prowadził dziennik. Pisał w nim każdego dnia po otrzymaniu szybkich raportów od podwładnych. Dziennik był zamknięty, ale zamek nie sprawił jej trudności. W końcu należała w poprzednim życiu do gildii złodziei... w innym życiu... inna Barenziah... Pewnego ranka, gdy był zajęty toaletą, udało jej się zajrzeć do dziennika. Odkryła, że pierwsza część Laski spoczywa w pradawnej krasnoludzkiej kopalni zwanej Norą Kłów — choć jej położenie było podane w bardzo niejasny sposób. Dziennik wypełniały notatki zapisane dziwnymi skrótami, wyjątkowo trudnymi do odszyfrowania.
Całe Tamriel, pomyślała, w jego i moich rękach, a może i więcej — a jednak... - Pomyślała, że mimo całego jego pozornego uroku, zamiast serca miał zimną pustkę, próżnię, której sam nie był świadom. Można było ją czasami dostrzec, kiedy jego oczy stawały się puste i twarde. Przyziemne marzenia, pomyślała Barenziah, i przed jej oczami stanął Słomka, smutny i zagubiony. A później Therris, z drwiącym uśmieszkiem i pustymi oczodołami. Symmachus, który robił, co było trzeba, cicho i skutecznie. Słowik. Słowik, który chciał rządzić wszystkim, sięgnąć po jeszcze więcej — i szerzyć chaos w imię porządku.
Z ociąganiem Słowik pozwolił Barenziah odwiedzić dzieci, które miały się dowiedzieć o śmierci ojca i o propozycji cesarskiej opieki. Podczas jej pobytu odwiedził ją Eadwyr. Opowiedziała mu o tym, co dotychczas odkryła, wyjaśniając, że musi zostać dłużej, by dowiedzieć się wszystkiego, co może.
Słowik żartował sobie z jej starszego wielbiciela. Zdawał sobie sprawę z podejrzeń Eadwyra, lecz jak mówił, nikt nie słuchał starego głupca. Barenziah udało się nawet w pewien sposób pogodzić ich ze sobą. Eadwyr publicznie odwołał swe wątpliwości, a jego „stary przyjaciel”, wybaczył mu. Później Eadwyr bywał zapraszany na kolację przynajmniej raz w tygodniu. Dzieci lubiły Eadwyra, nawet Helseth, który był przeciwny romansowi matki z „cesarzem”, i przez to nie cierpiał Słowika. Z czasem stał się kapryśny i opryskliwy, i często kłócił się z nimi oboma.
Eadwyr także nie był szczęśliwy z rozwoju sytuacji i Słowik upodobał sobie publiczne okazywanie uczuć do Barenziah. Oczywiście nie mogli się pobrać, gdyż Uriel Septim był już żonaty. Wygnał on cesarzową krótko po tym, jak zajął miejsce jej męża, lecz nie śmiał jej skrzywdzić. Trwała w Świątyni Jedynego. Mówiono, że cesarzowa ma problemy ze zdrowiem, a agenci Słowika rozpuszczali pogłoski, że jest niespełna rozumu. Podobnie dzieci cesarza zostały umieszczone w rozrzuconych po całym Tamriel więzieniach, które nazywano „szkołami”.
- Pogorszy jej się z czasem - powiedział beztrosko Słowik i z zadowoleniem spoglądając na powiększone piersi i brzuch Barenziah. - Co do jego dzieci... Cóż, życie jest pełne niebezpieczeństw, nieprawdaż? Pobierzemy się. Twoje dziecko będzie moim prawowitym następcą. Naprawdę pragnął dziecka. Tego Barenziah była pewna. O wiele mniej pewna była jego uczuć do niej. Ostatnio się kłócili, nawet bili, zwykle o Helsetha, którego chciał wysłać do szkoły. Barenziah nie starała się unikać kłótni. W końcu Słowika nie interesowało łatwe, spokojne życie; poza tym uwielbiał się po nich godzić... Czasami Barenziah zabierała dzieci i odchodziła do swego dawnego apartamentu, twierdząc, że nie chce mieć z nim więcej do czynienia.
Była w szóstym miesiącu ciąży, gdy wreszcie odkryła miejsce ukrycia ostatniej części laski — łatwo było ją znaleźć. Każdy mroczny elf wiedział, gdzie leży Dagoth-Ur. Następnym razem, gdy pokłóciła się ze Słowikiem, po prostu opuściła z Eadwyrem miasto i co koń wyskoczy pojechali do Wysokiej Skały, do Wayrest.
Słowik był wściekły, lecz niewiele mógł zrobić. Jego zabójcy byli dość niekompetentni, a sam nie odważył się opuścić swej siedziby, by móc osobiście za nimi podążyć. Nie mógł także oficjalnie wypowiedzieć wojny Wayrest, gdyż nie mógł rościć sobie praw ani do niej, ani do ich dziecka. Szlachta była przeciwna jego romansowi z Barenziah i ucieszyła się z jej odejścia. Wayrest potraktowało ją równie podejrzliwie, lecz Eadwyr cieszył się fanatyczną miłością mieszkańców swego bogatego miasta, którzy przymykali oko na jego dziwactwa.
Barenziah i Eadwyr pobrali się rok po narodzeniu syna jej i Jagara Tharna. Eadwyr uwielbiał ją i dzieci. Ona z kolei nie kochała go, lecz go lubiła, a to już było coś. Dobrze było mieć kogoś, a Wayrest było bardzo miłym miejscem, gdzie jej dzieci mogły dorosnąć, podczas gdy czekali i modlili się o powodzenie długiej misji Bohatera.