The Elder Scrolls Wiki
Advertisement
Grandee Husni & Ellashana (Online)

Redgardzcy mężczyzna i kobieta z gry The Elder Scrolls Online

Redgardowie – rasa ludzi uznających pustynne Hammerfell za swoją ojczyznę[1][2][3][4][5][6][7]. Są znani z utrzymywania wysokich standardów, uznając siebie samych za strażników wyższej kultury[8], niezależnie czy jest to kultura ich yokudańskich przodków, wywodząca się aż z Yokudy, czy ich własnych kultur wynikających z różniących się stopniem przywłaszczenia aspektów kultur Tamriel[3][9][10]. Są przez te właśnie standardy znani z utrzymywania wysokiej dyscypliny i przysposobienia do organizacji i sztuki wojennej, uznawani za szczególnie sprawnych we władaniu mieczem[8][11][4][5][6], ale i wyższych talentem w większości z broni białych[8], oraz za zdolnych przetrwać trudy każdego środowiska dzięki swej niegościnnej ojczyźnie[8][11][4][5][6]. Nawet ich duchowość oparta jest na prostych zasadach przetrwania oraz dyscypliny i oddania wobec rodziny czy władcy, kierując się w trudnych czasach honorem i opierając się o ostrze swojego miecza[8][11][9][12][7]. I choć często są nieufni magom i tamrielicznej magii, woląc opierać się o namacalną broń, obecnie w dużej mierze zapomniana, czy też nawet już niemożliwa do wykonania, ponownie głównie oparta o formę miecza magia Yokudy i jej wielkie wyczyny, jest u nich wspominana z wielką czcią[13][14].

Dyscyplina i dążenie do wyższych standardów jest jednak również głównym źródłem ich słabości jako społeczeństwa. Cechują się oni mocno podzielonym społeczeństwem[3][9][12], w którym minimalne różnice między nimi są odbierane z pełną nienawiścią wobec każdego, kto śmie wymierzyć najmniejszy cios w ich idealizowaną kulturę i religię[3]. Choć główne frakcje w politycznym życiu redgardów nie dzielą ze sobą prawie nic, i pokój między nimi wynika jedynie ze strachu przed osłabieniem państwa w kolejnej wojnie domowej, wystawiając się na łaskę wrogich królestw ich okalających[3][9][12], trudno znaleźć bardziej dyskryminujące społeczeństwo, które za niewiele potrafi wygnać, ktokolwiek zechce wygłosić coś, choćby trywialnie różniącego się od wyznawanych przez ludzi idei. Redgardzi łamiący liczne regulacje którejkolwiek z polityczno-kulturowej frakcji są bezsądowo skazywani na najsurowsze kary, z których wygnanie jest najmniej dotkliwą[3][15]. Nawet nawoływanie do pokoju między zwaśnionymi kulturami wiąże się z ostracyzmem społecznym[12].

Biologia[]

Camaron (Daggerfall)

Jasnoskóry redgard, król Wartowni, Camaron ze zwiastunu gry The Elder Scrolls II: Daggerfall

Główne cechy wyróżniające ich od innych ras ludzi, jak ciemna karnacja, czarne włosy oraz ciemne zabarwienie oczu[1][16][17][18] są jedynie dominujące, rzadziej można napotkać jasnoskórych, wręcz mogących być uznawanych za trochę bardziej opalonych ludzi innych ras, a także takich wyglądem plasujących się w spektrum między każdym z tych dwóch ekstremum[2][17][18]. Wynika to z faktu, że mimo iż redgardowie pochodzą od yokudańskich rzeczywiście w pełni czarnoskórych najeźdźców, są oni wynikiem wieków mieszania się z napotkanymi przez kolonizatorów ludźmi nedycznymi, z początku poprzez zniewalanie ich i posługiwanie się nimi jako seksualnymi niewolnikami[19]. Choć dziedziczenie cech wyglądu wśród dzieci mieszanych związków kończy się zawsze tylko niezwykle małym udziałem genów męskich[20], po wiekach konsekwentnego mieszania granica między zamieszkującymi hammerfell nede i napływowymi potomkami yokudan zaczęła zanikać, tak że obecnie wszyscy są uznawani za członków jednej rasy, odrębnej zarówno od yokudan jak i nede[2][19][20]. Przykładem jasnoskórych redgardów jest ród królewski Królestwa Wartowni, którego członkowie choć definitywnie będący redgardami, mogą łatwo być myleni z cesarskimi, bardziej ludzkimi bretonami czy nawet nordami[2].

Prawdopodobnie niewrodzone, a nabyte, przez życie w pustynnym i pozbawionym wielu dogodności środowisku naturalnym, cechy fizjologii redgardów to zwięszona odporność na zarówno choroby[1][2][16][17], jak i różnego rodzaju zatrucia, a także unikalna zdolność przyzwania swoich sił witalnych i zwielokrotnienia każdego aspektu swego ciała, siły, zręczności, wytrzymałości i szybkości przez krótki moment zastrzyku adrenaliny[1][2][16][17][18].

Kultura[]

Społeczeństwo[]

Rozbuduj sekcje
Ta sekcja artykułu wymaga rozbudowy.



Religia[]

Rozbuduj sekcje
Ta sekcja artykułu wymaga rozbudowy.


Tradycyjna religia Redgardów opiera się na tradycyjnym yokudańskim panteonie i kulcie przodków:

  • Satakal – yokudański bóg wszechrzeczy, połączenie Anu i Padomaya, będący odpowiednikiem norskiego Alduina, który podobnie jak on niszczy światy, by stworzyć kolejne. W yokudańskiej mitologii zaczynał i zaczyna wiele cyklów czasu, dzięki którym w czasie przejścia z jednego w drugi zainicjował narodziny wielu duchów, które weszły w skład yokudańskiego panteonu. Cieszy się szczególną czcią wśród nomadów z Alik'r.
  • Ruptga – naczelne bóstwo yokudańskiego panteonu. Ruptga, powszechnie znany jako Wysoki Ojciec był pierwszym bogiem, który odkrył sposób na przetrwanie głodu Satakala. Pod jego przywództwem inni bogowie poznali Wędrówkę, dzięki któremu nauczyli się przetrwać dłużej niż jeden cykl czasu. Aby umożliwić to również pomniejszym duchom usiał niebo gwiazdami. Gdy liczba niższych duchów stawała się zbyt duża, by nadążyć za czołem pochodu, stworzył pomocnika z pozostałości martwych światów przeszłości – Sepa, późniejszego twórcę świata śmiertelników.
  • Tu'whacca – yokudański bóg dusz i śmierci. Tu'whacca przed stworzeniem świata był bogiem kosmosu. Gdy Ruptga rozpoczął wędrówkę, Tu'whacca odnalazł swe powołanie jako opiekun Dalekich Brzegów i pomocnik Redgardów w przejściu w zaświaty. W bardziej kosmopolitycznych częściach Hammerfell jego kult bywa utożsamiany z Arkayem.
  • Zeht – yokudański bóg rolnictwa i płodów. Po tym, jak wyrzekł się ojca po stworzeniu świata, zgodnie z podaniami, Wysoki Ojciec przeklął Hammerfell klimatem, w którym trudno o wyhodowanie plonów.
  • Morwha – yokudańska bogini płodności. Główne bóstwo yokudańskiego panteonu i ulubiona z żon Ruptgy. Nadal czczona w różnych rejonach Hammerfell, w tym na Stros M'Kai. Zazwyczaj przedstawiana jako posiadająca cztery ręce.
  • Tava – yokudański bóg powietrza. Najbardziej znany jest z poprowadzenia Yokudańczyków na Heme po zniszczeniu ich ojczyzny. Pod wpływem cesarskiego panteonu stał się utożsamiany z kultem Kynareth, jednak nadal czczony jest przez żeglarzy, a w miastach portowych powszechne są jego posągi.
  • Malooc – zły bóg, przeciwnik Redgardów w czasie Ra Gady, przeciwko którym poprowadził gobliny. Uciekł na wschód po pokonaniu jego armii przez HoonDinga.
  • Diagna – odwieczny wojowniczy kult Yokudan. Pochodzi z czasów Dwudziestego Siódmego Ludowego Uboju Węży w Yokudzie. Była awatarem HoonDinga, która utrwaliła się w panteonie. Była kluczowa dla pokonanie Lewych Elfów, jako że dostarczyła Yokudańczykom kluczową w walce broń z orichalcum. W Tamriel, u szczytu swej potęgi poprowadziła grupę zwartych zwolenników przeciwko Orkom z Orsinium. Z czasem jej status spadł do lokalnego ducha Gór Smoczego Ogona.
  • Sep – yokudański odpowiednik Lorkhana. Sep powstał jako owoc próby uregulowania przez Wysokiego Ojca handlu duszami. Sep, oszalały z powodu głodu Satakala, przekonał jednak część bogów do pomocy w stworzeniu łatwiejszej formy Wędrówki. Ostatecznie stała się ona Tamriel, a bogowie, którzy za nim podążyli zostali w nim uwięzieni i zmuszeni do życia jako śmiertelnicy. Sep został ukarany za swoje przewinienia przez Ruptgę, ale jego głód pozostaje wiecznie żywy jako pustka wokół gwiazd, otchłań mająca zakłócić śmiertelnikom wędrówkę do Dalekich Brzegów.
  • HoonDing – yokudański bóg oporu przeciwko obcym. HoonDing materializuje się, gdy Redgardzi potrzebują pomocy w przetrwaniu. W tamrielskim okresie zdarzyło się to jedynie 3 razy, dwukrotnie w czasie Ra Gady w Pierwszej Erze i raz w Drugiej Erze, w czasie podboju cesarskiego. Klany wiodą kłótnie o to, czy jego ostatnia inkarnacja(Cyrus) należała do Korony, czy Przodków, czy też obu z nich.
  • Leki – córka Wysokiego Ojca, bogini niezrównanej szermierki. Na-Totambu w czasach Yokudy kłócili się w czasie Ery Mitycznej, kto powinien poprowadzić ich przeciwko Lewym Elfom. Ich mistrzowie mieczy, byli tak uzdolnienie w sztuce Najlepszych Cięć, że żaden nie mógł przewyższyć drugiego. Pat przełamała Leki wprowadzając mistrzów miecza w Efemeryczną Fintę, co pozwoliło wybrać zwycięzcę i ruszyć na wojnę przeciw elfom.
  • Onsi – znaczący wojownik z okresu Ra Gady, nauczył Redgardów, jak zmienić ich noże w miecze.
Rozbuduj sekcje
Ta sekcja artykułu wymaga rozbudowy.



Zwyczaje[]

Rozbuduj sekcje
Ta sekcja artykułu wymaga rozbudowy.



Wytwórczość[]

Rozbuduj sekcje
Ta sekcja artykułu wymaga rozbudowy.



Architektura[]

Rozbuduj sekcje
Ta sekcja artykułu wymaga rozbudowy.



Język[]

Rozbuduj sekcje
Ta sekcja artykułu wymaga rozbudowy.


Historia[]

Podbój Hammerfell i pierwsza wojna domowa[]

W 1E 780 na Yokudzie zakończyła się wojna domowa między Ansei, pieśniarzami duchowego miecza, a rodem cesarskim i wyższymi lordami yokudan, zwanymi Na-Totambu. Choć Ansei wygrali konflikt zwany Wojną Pieśniarzy, niższe warstwy Yokudy opowiedziały się za pokonanymi lordami, nastała sytuacja zmusiła pieśniarzy do opuszczenia kontynentu i udaniu się na tułaczkę po oceanie eltheric. W nieznanym momencie po 792 nastąpiło zatopienie Yokudy przez yokudańskich magów kamieni Hiradirge.

W 808 roku po 28 latach morskiej tułaczki Ansei odkryli Tamriel i podbili ziemię zwaną Hammerfell wraz z zamieszkującymi ją ludźmi nedycznymi, nazywali siebie Ra Gadą, co w tłumaczeniu z yoku oznacza „falę wojowników”. Choć Ra Gada stanowiła mniejszość wymieszanej populacji zdołała opanować całe wybrzeże Hammerfell i Złote Wybrzeże w Cyrodiil, tereny te były poddane pod gospodarkę pańszczyźnianą podzielone na mniejsze lordostwa w drewnianych grodach w których Ra Gada wypełniali wyższe kasty społeczne, co szczęśliwsi nede mogli zamieszkiwać w miastach stanowiąc niższe warstwy społeczne, podczas gdy jednostki o mniejszej przydatności dla kolonizatorów zamieszkiwały nie chronione przed licznymi bandytami wsie i porozrzucane po okolicach domostwa, które przez gospodarkę rabunkową i brak organów ścigania poza bramami miast były często zdezelowane, a ich mieszkańcom często doskwierały klęski głodu. Miasta miały natomiast ścisłe prawa chroniąc mieszkańców przed licznymi bandytami, nie wpuszczając wielu podejrzanych indywidualiów wliczając rasy nieludzi. Yokudańscy lordowie i baronowie praktykowali również na codzień porwania tych mieszkańców terenów agralnych w celach niewolniczych i okazjonalnie wyzyskując ich seksualnie, stopniowo mieszając swoją pulę genową z ludźmi nedycznymi. Przez ogólne bezprawie i zaborczą politykę tereny te zbiorczo były nazywane przez zarówno ich mieszkańców jak i okalające państwa Dziczą, nie sugerując wyższej organizacji państwowej czy nawej jakichkolwiek związków między poszczególnymi miastami.

W 810 po ustanowieniu przez Ra Gadę swych terytoriów z zatopionego kontynentu do Tamriel przybyli Na-Totambu wraz z pospólstwem Yokudy i weszli w zbrojny konflikt z kolonizatorami o zawładnięte przez nich ziemie, niejako kontynuując konflikt starego kontynentu na nowych ziemiach. Nie wiadomo kiedy po przybyciu Na-Totambu powstała po wiekach mieszania z nede, yokudanie przestali istnieć, zastąpieni dzisiejszą rasą redgardów.

Walki z goblinami i orkami[]

Redgardowie w końcu zjednoczyli się przeciwko inwazji orków, w wyniku której Ra Gada uznała zwierzchnictwo Na-Totambu w celu stabilności terytorialnej przeciwko siłom zewnętrznym. W tym to okresie redgardowie odkopali opuszczone miasta dwemerów i przysposobili je wszystkie (poza miastem duchów Dwarfhome) pod swój użytek.

Wczesne Hammerfell było gnębione goblinimi najazdami, wliczając ostatnią inwazję olbrzymich goblinów, która wówczas była enigmatycznie nieustannie zasilana z stworzonej przez goblinich magów dziury w czasoprzestrzeni skąd wydobywały się nieskończone zastępy armii goblinów. Pięciu Ansei mistrzów duchowego miecza zdołało swymi ostrzami zamknąć portal więżąc niezliczone gobliny w pustce między czasem i przestrzenią, kończąc ich inwazję.

W 980 zjednoczone pod jednym królem Hammerfell dołączyło do wysiłków armii bretonów, by rozbić założone przez orków państwo z siedzibą w Orsinium. Przez skuteczne oblężenie miasta i zniszczenie nowoutworzonej orkowej ojczyzny zostały ustanowione pierwsze pokojowe stosunki redgardów w Tamriel i ustanowiło szlak handlowy wzdłuż wybrzeży rzeki Bjoulsae poprzez podniesione do rangi miasta wsi Wayrest. Poprzez kontakty handlowe użytkowanie yoku straciło na ważności i choć wciąż znane przez większość społeczeństwa powszechnym stało się mówienie na codzień w języku bretońskim albo cyrodiilskim.

Restrukturyzacja polityczna pod rządami Drugiego Cesarstwa[]

Między rokiem 2818, a 2820, Reman II Cyrodiil w nieznany bliżej sposób objął panowanie nad Królestwem Hammerfell. Jest to możliwy moment w którym należące do nordów terytoria za pustynią Alik'r i dotychczas norskie miasta takie jak Smocza Gwiazda i Elinhir, będące ostatnimi ekstraterytorialnymi koloniami Królestwa Skyrim tysiąclecia po upadku Cesarstwa Nordów, odgraniczone od głównych ziem Skyrim nieprzekraczalnym konwencjonalnie pasmem gór Smoczego Ogona.

Pod zwierzchnictwem Drugiego Cesarstwa uformowały się dwie przeciwne opinie na temat kontaktów z państwem senioralnym. Ra Gada zaakceptowała korzyści płynące z poświęcenia swojej podległości odźwierciedlając to w swej kulturze, całkowicie wypierając yokudańskie wpływy ostracyzując swój język, tradycje i religię na rzecz kosmopolitycznego całkowitego podporządkowania się wpływom zewnętrznym, nazywając się od tego czasu Przodkami od swojego pierwszeństwa na kontynencie. Na-Totambu przyjęła nazwę Korony od swej lojalności względem zarówno rodu cesarstwa dawnej Yokudy, jak i obstawaniu przy jej języku, tradycji i religii otwarcie wypierając jakiekolwiek zwierzchnictwo nad nacją redgardów. Najprawdopodobniej wówczas powstała struktura polityczna podzielenia regionalnego Hammerfell na mniejsze królestwa pod zarządem jednego najwyższego króla, regiony stały się ujednolicone ideologicznie względem ideologii miejscowego monarchy, a zmniejszony kontakt między członkami dwóch frakcji zaostrzył z dawna wydawałoby się zakopany konflikt. Jeden z najwyższych królów przeniósł w tym to okresie stolicę ze Starego Hegathe do Wartowni, wzbogaconej przez swe liczne kontakty handlowe w zatoce Iliac. A choć po upadku Drugiego Cesarstwa w roku 2E 430 można by się spodziewać uciszenia tej scysji z racji usunięcia z areny politycznej jej obiektu, to Przodkowie, jak i Korona, w odróżnieniu od stanu sprzed Cesarstwa, wciąż wzajemnie się nienawidzili.

Wstąpienie do Przymierza Daggerfall[]

W roku 2E 566 Królestwo Hammerfell zostało związane unią małżeństwa córki Najwyższego Króla Fahara'jada, Marayą, z królem Wayrest i Przymierza Daggerfall, Emericiem. Przymierze Daggerfall zostało zawiązane w 2E 542 przez królestwa Wysokiej Skały przeciwko inwazji Cyrodiil pod przywództwem cesarza Durcoracha i dotychczas stanowiło jedynie pakt obronny dla bretońskiego ludu. Sojusz z królestwem Hammerfell miał pozwolić im na objęcie panowania nad Cyrodiil i przywrócenie jej do ducha Cesarstwa pod panowaniem rodu Cyrodiilów.

Sojusz ten został odrzucony przez króla Shornhelm, Ransera, jako że małżeństwo z Marayą zerwało przyrzeczenie Emerica, by ten ożenił się z jego córką, Rayelle. W Ostatnim Siewie tego samego roku rozpoczął on znienacka oblężenie Wayrest, które dało początek wojnie Ransera, armia złożona z najemników i szlachty północnej Wysokiej Skały, silnie trzymała front przeciwko Wayrest i północnemu Hammerfell, jako że Korona i wojownicy Alik'r odmówili wsparcia królowi Fahara'jadowi, na podstawie jego przystania na plan odbudowania Drugiego Cesarstwa. Przyciśnięty Emeric zwrócił się do Kuroga, przywódcy orkowego wielkiego klanu Bagrakh, by ten ze swoimi wojownikami wspomógł go w wojnie, w ramach podziękowań miał on oddać orkom ziemie okalające Stare Orsinium, pozwalając Kurogowi na budowę nowego państwa orków we wrothgarskich górach. Wspólnie armia Wayrest, z południowymi sojusznikami, wliczając armię Przodków i wojowników klanu Bagrakh zdołali rozbić siły Ransera na trzęsawiskach Markwasten. A choć południe Hammerfell, północ Wysokiej Skały i pozostałe orkowe klany, nie kryli się z wyrażaniem niechęci do sojuszu, zostali oni mimowolnie wcieleni do powiększonego Przymierza Daggerfall i w wyniku swych starań o kontrolę nad Cyrodiil weszli w stan wojny nie tylko z cesarskimi obrońcami, ale i w 2E 572 z Paktem Ebonheart i w 2E 580 z Aldmerskim Dominium, konflikt zwany wojną Sojuszy.

W międzyczasie na dworze Wartowni król Fahara'jad otoczył siebie wizjerami Przodków, którzy ku jego uciesze dworowali ze zmarłego Koronnego byłego Najwyższego Króla Ramzi, jeden z tych wizjerów o imieniu Suturah zabił pozostałych i poprzez swą biegłość w sztuce nekromancji wskrzesił ich w zamachu stanu przeciw królowi. Jako że redgardowie nie mają prawa podnieść ręki nawet w obronie przeciw czcigodnym zmarłym, Fahara'jad zbiegł z pałacu i udał się do heretyckiego plemiena Ash'abah, którzy wyklęci z redgardzkiego społeczeństwa za właśnie walkę z nieumarłymi, byli jego jedynym ratunkiem. I choć nawet Przodkowie zaczęli po tym fakcie otwarcie krytykować króla za zdradę tradycji przez kontakt z wygnańcami, Ash'abah pozbawili życia Suturaha i zwrócili tron Fahara'jadowi.

W 2E 582 Molag Bal rozpoczął swe natarcie na Nirn w celu połączenia go ze swą płaszczyzną, jednak trzy stronnictwa wciąż walczyły ze sobą, niejako nie zwracając uwagi na Spawanie Płaszczyzn. W tym też roku wokół Wartowni ponownie powstali czcigodni zmarli, tym razem jak się okazało w zemście przez dwóch oszczędzonych synów Suturaha, Uwafy i Alasana oraz ich nieznanej jak dotąd siostry Shiri, dowodzących swą armią nekromantów zwaną Zwiędłą Dłonią. W stworzonym przez siebie zamieszaniu wykradli Osłony Ansei z Nieprzenikliwego Skarbca pod pałacem i mieli zamiar z ich użyciem nie tylko kontrolować zwykłych zmarłych ale i potężnych nieumarłych Ansei z wieków minionych. Ponownie Fahara'jad zwrócił się o pomoc do Ash'abah, tym razem pośrednio przez Vestigów, lecz redgardowie rozpoznali w tym jego rękę. Zarówno Korona, jak i Przodkowie, otwarcie nawoływali Fahara'jada do ustąpienia tronu, każde jego publiczne wystąpienie kończyło się wyśmiewaniem jego osoby, oraz były również pogłoski o rebelii przeciwko królowi. Mimo to Ash'abah i Vestige zdołali pozbyć się rodzeństwa nekromantów i ich, przemienionego w licza, ojca oraz zwrócić Osłony Ansei nim cokolwiek takiego nastąpiło, przez co wiszące na włosku rządy Fahara'jada się utrzymały.

W związku z agresją przeciw Cyrodiil, jeden z legionów cesarskich, Legion Siódmy pod dowodzeniem magus-generał Septimy Tharn atakował szczególnie tereny poddane Fahara'jadowi, głównie widywane w południowym Bangkorai, najdalej sięgające do Satakaalam. Z pomocą Vestigów jednak armie Przymierza Daggerfall zdołały odeprzeć najeźdźcę. W wyniku odparcia cesarskiej agresji król Emeric wraz z dowódzami pozostałych dwóch sojuszów spotkali się i zgodzili na zawieszenie broni w związku z inwazją Molag Bala. Vestige ostatecznie zdołali pokonać jego siły w tym samym roku, co przywróciło Tamriel do aktywnej Wojny Sojuszy, nieznanym jest jak ona przebiegła, ani jak potoczyły się losy Przymierza Daggerfall, nie wspominanego z istnienia już w 2E 862, gdy nawet orkowie byli ponownie już traktowani jak zwierzęta.

Agresja Tibera Septima[]

W roku 2E 854 na arenę polityczną kontynentu po setkach lat Międzykrólewia na cesarskim tronie Cyrodiil zasiadł człowiek przyjmujący na koronacji imię Tibera Septima[21], zdołał on ostatecznie zaprowadzić pokój na dawno zapomnianych ruinach Drugiego Cesarstwa stawiając nowe Cesarstwo Trzecie, całkowicie rozprawiając się z buntownikami jakiś czas po ostatniej rebelii w 2E 867[22]. Po odparciu wielowiekowego chaosu w cesarskiej prowincji dzięki wsparciu Skyrim[23], podporządkował on rdzenną mu Wysoką Skałę[24] i krwawo rzeził khajiickie terytoria Konfederacji Elsweyr[25], dążąc do swojego ostatecznego celu podbicia kontynentu. Następujące plany podbicia Hammerfell nie wypłynęły jednak z jego strony - polityczna frakcja redgardzkiego społeczeństwa Przodkowie w nadziei na powrót rządów z czasów Drugiego Cesarstwa, umniejszających wówczas władzę, obecnie rządzącej znienawidzonej tradycjonalistycznej frakcji Korony, wystawiła za pośrednikiem swego przywódcy, Barona Volaga, przyjazną rękę w kierunku odradzającego się Trzeciego Cesarstwa, oferując Tiberowi Septimowi poddaństwo i wszczęcie wojny domowej, jeśli ten wspomoże ich swoimi siłami[26]. Tak, że w roku 2E 892, po śmierci koronnego Najwyższego Króla Hammerfell, Thassada II, wybuchł Bunt w Wartowni, stolicy[27], której większość mieszkańców skłaniała się w kierunku stronnictwa Przodków i praktycznie jedynie rodzina królewska reprezentowała Koronę, zwykle jednak działając na rzecz pokoju między partiami. Powstanie przebiegło gładko, a stanowiący większość populacji Przodkowie nie mieli problemu z zabiciem co poniektórych koronnych, a kontynentalne miasta Przodków, oficjalnie zrzekły się swych przywilejów w Królestwie na rzecz Volaga reprezentującego Cesarstwo[26]. Rozpoczęła się czystka Volaga, która zaprowadziła w owych miastach jednolitość względem politycznych przekonań, likwidując tych którzy obstawiali przy swych tradycjach[28].

Jednak przeciwko Volagowi stanął, zbiegły z Wartowni[26], koronny książę A'tor, który wraz z całą Koroną stanął na, rzucone w wojnie domowej, wyzwanie Volaga. Korona, utrzymująca swe bogate tradycje wojskowe i taktyki swych przodków, wpajane im od dziecka, szybko przechyliła szalę wojny, wspomagana również przez piracką Ligę Niespokojnych. Wojna miała skończyć się zwycięstwem A'tora i ścięciem zdrajcy Volaga, a cesarskie posiłki wciąż się nie pojawiały. Ostatnią z bitew wojny domowej była bitwa w zatoce Hunding z roku 2E 894, gdzie książę wracał do swej rodzinnej wyspy Stros M'kai by odbić ją z rąk oblegającej garstki Przodków. Zostawił on tym razem piratów na wszelki wypadek w odwodzie i wpłynął na wody zatoki Hunding, gdzie ku jego zaskoczeniu znajdowała się Nowa Zachodnia Marynarka pod dowództwem Admirała Amiela Richtona. Mimo zasadzki cesarskich, koronni zdobywali coraz większą przewagę, a admirał widząc to, przyzwał użyczonego mu przez cesarza Smoka, Nafaalilargusa, który podpalił okręty pozwalając na doszczętne wybicie wroga[26].

Amiel Richton otrzymał potem od cesarza Stros M'kai jako przyczółek jego tymczasowego gubernatorstwa, skąd miał wyglądać Aldmerskiego Dominium, z tej doskonałej pozycji do obserwowania Płaszcza NIebieskiej Granicy[9]. Gubernatora niewiele interesowała gospodarka wyspy, którą szybko sprowadził do zera, gdy w swej czystce koronnych wyspy, wybił większość jej populacji, gromadząc Redgardów w starej ćwiartce miasta i rozkazując Smokowi podpalić ją razem ze znajdującymi się tam rodzinami z dziećmi. Smok przez jakiś czas rezydował pod pałacem miasta, będąc karmionym jeńcami wojennymi. W międzyczasie zniknął Baron Volag, a plotki sugerują iż został zamordowany przez Cesarskich[26].

Ciągle w roku 2E 894, na wyspę przybył, w poszukiwaniu siostry, najemnik o imieniu Cyrus, który po rozprawieniu się ze znajdującym się na usługach Cesarstwa, sloadzkim nekromantą N'Gastą i wspomnianym smokiem doprowadził do powstania na Stros M'kai[3], w którym osobiście zabił gubernatora, ogłaszając niepodległość wobec Cesarstwa. Jego siostra, Iszara została ogłoszona władczynią wyspy. Fama powstania, sprawiła że z ukrycia wyszedł Baron Volag i, ponownie obejmując przywództwo nad Przodkami, udał się na Stros M'kai by z Iszarą i Tiberem Septimem, dokonać pertraktacji[29]. Na nich ustanowiono Pierwszy Traktat ze Stros M'kai, któy stanowił iż Hammerfell nie stał się suzerenem Cesarstwa, a w pełnoprawną prowincją ze wszystkimi obywatelami na równych prawach bez dokonywania zbrodni wojennych na jej mieszkańcach[30].

Przez pierwsze sto lat ery Trzeciego Cesarstwa Hammerfell nie uczestniczyło w żadnym znanym bliżej konflikcie co najwyżej wyrażając polityczne wsparcie dla stron Wojny o Czerwony Diament z lat 3E 120-127, lecz jak wiele prowincji byli podzieleni i zmieniali obozy, dowodzone przez dzieci cesarza Pelagiusa II: Potema, Cephorus i Magnus oraz przez ich podobnie zwaśnione potomstwo. Redgardowie w większości jednak opowiedzieli się za prawami do tronu linii Cephorusa i Magnusa[31].

Pod pochodem Camorańskiego Uzurpatora[]

W roku 3E 249 w Valen pojawił się pretendent do tronu, Kaltos Camoran, oraz jego doradca i główny dowódca wojsk Haymon Camoran, którzy dążyli do obalenia króla-pacynki Cesarstwa i przywrócenia niezależnego Królestwa Valen[32][31]. Po sukcesie kampanii i odejściu od Cesarstwa, Haymon Camoran nie zamierzał poprzestać na samym Valen i za błogosławieństwem króla Kaltosa, rozpoczął podboje od masakry na Kvatch. Król Kaltos na wieść o zbrodniach wojennych, zwrócił się do Haymona, by zaprzestał podboju. Haymon w odpowiedzi wypowiedział mu posłuszeństwo i kontynuował pochód armii na południe do Hammerfell[32]. Powiadało się wówczasę, że armia Haymona, od tej pory zwanego Camorańskim Uzurpatorem, składała się z przyzwanych przez niego niumarłych i daedr[33], choć raporty donosiły, że składały się głównie z wiernych mu bosmerów i podległych redgardów[33]. W rzeczywistości Haymon zastraszał podbijane miasta magią iluzji, przywołując wizje przerażających bestii nieznanych temu światu[34], powoli zbierając armię z ludności miast, które mu się poddały[33]. Nadto wbrew swym zamiarom cesarz Cephorus II zasilał jego armię kampaniami najemników, które wysyłane naprzeciw Camorana, przekupione dołączały do niego[31]. Nieznanym jest, jak wiele miast zostało zniewolonych przez Camorana, a jak wiele zniszczonych, wiadomo, że pomniejsze wsie zwykle lgły w zgliszczach i pożodze, a ich mieszkańcy byli wyrzynani, lecz większe miasta Hammerfell takie jak Rihad i Taneth[32] zdobyte w 3E 253 w Bitwie o Smoczy Ząb[35] były po prostu zajmowane i stanowiły źródła redgardzkich wojsk[32][33].

Po podboju Colovii i południowego Hammerfell w Valen mniejszość popierała jego kampanię, która choć krwawa, dawała im z dawna upragnioną niepodległość. Stojąca w opozycji większość zwykła trwać w strachu przed zemstą Króla-Jelenia. Mimo tego po prawie dwóch dekadach jakiś czas przed 3E 267 ta większość, której wydawało się, że jest bezpieczna od atakującego północne Hammerfell i od 3E 266 południową Wysoką Skałę Uzurpatorem, odrzuciła jego rządy[34], co zwróciło nań jego uwagę. Haymon przywrócił swą władzę w Valen, krwawo niszcząc swą opozycję, by następnie ruszyć ponownie na Wysoką Skałę[34]. Ojczyzna bretonów w roku przybycia Haymona do jej granic 3E 266 była widocznie zadowolona z jego podboju, nieufająca pierwszemu niebretońskimu cesarzowi, rzucając się do tego, którego uznali za swego wybawcę. Prędko jednak hammerfelska propaganda, w większości prawdziwa, ukazała im horrory Haymona, po czym bretonowie zaczęli się przygotowywać na przybycie najeźdźcy. Jednak ośmiu władców wysokiej skały, zwanych Ósemką Zdrajców, zawiązało pakt z Haymonem, mając nadzieję na przetrwanie swych ojczyzn. Uzurpator nie wkroczył głęboko w ojczyznę bretonów, zastopowany na północy Hammerfell w okolicy Baronostwa Dwynnen, którego władca, baron Othrok, razem z siłami z Baronostwa Phrygias, Lordostwa Ykalonu i Marchii Kambrii, pokonał i zabił go w morskiej bitwie Ognistych Fal, kończąc pochód bosmerskiego watażki[33], po czym Valen powróciło pod władzę Cesarstwa[34].

Wojna o dawne terytoria Skyrim[]

W roku 3E 397 Skyrim wypowiedziało Wysokiej Skale i Hammerfell wojnę Bend'r-mahk[36] o odzyskanie byłych terytorii Pierwszego Cesarstwa Nordów, zagarnionych przez Hegemonię Direnni[37] i Ra Gadę[12] odpowiednio w zatartej już niemalże historii[37][12]. Nordowie zajęli Elinhir, koronne miasto, oblężenie ktorego było ułatwione przez odmówienie mu pomocy od strony sąsiadujących miast Przodków: Rihadu i Taneth. Historycy uznają że była to odpowiedź na brak pomocy od strony Elinhir udzielonej Przodkom podczas Inwazji Camorana Uzurpatora, jednak historycznie obie frakcje miały i tak już głęboko zakorzenioną waśń[12]. Miasto Smocza Gwiazda stojąca na nowej granicy między Skyrim, a Hammerfell, była przedzielona murem na dwoje, wschód należał do Nordów, a zachód do Redgardów. Obie strony posiadały swój własny rząd i prawo, a każda część chciała przejąć miasto na własność, często dochodziło też do ataków terrorystycznych, dokonywanych przez najróżniejsze ruchy oporu po obu stronach barykady[38]. Podczas wojny prowadzono też liczne próby rozwiązania konfliktu na drodze dyplomacji[39]. Skyrim zdołało utrzymać odzyskane ziemię przynajmniej przez następne 30 lat, do roku 3E 432[38].

Cesarski symulakr Uriela VII Septima, Jagar Tharn oraz mag cienia Pergan Asuul użyli magii cienia by z energii wytworzonej w wyniku tej wojny utworzyć magiczne monstrum Umbrę' Keth zwaną również jako Cień Konfliktu, ostatecznie jej apokaliptyczną siłę zastopował bohater zwany Duchem Konfliktu. Choć krążyły pogłoski o tym, że wyhodowanie magicznego awatara wojny były celem zmagań i nordowie zostali zmanipulowali przez udawanego cesarza, jednak nie wiadomo czy można brać to jako wiarygodne[40].

Zmagania w zatoce Iliac[]

Rozbuduj sekcje
Ta sekcja artykułu wymaga rozbudowy.



Po Cudzie Pokoju[]

Rozbuduj sekcje
Ta sekcja artykułu wymaga rozbudowy.



Wielka Wojna[]

Rozbuduj sekcje
Ta sekcja artykułu wymaga rozbudowy.



Pokojowe uwolnienie Hammerfell[]

Rozbuduj sekcje
Ta sekcja artykułu wymaga rozbudowy.



Trzecia Era[]

Wkrótce potem Bretoni i Redgardzi rozpoczęli walkę podczas Wojny o Betonię. Po krótkim czasie wojna się zakończyła, a niedługo później zakończyła się Trzecia Era.

Czwarta Era[]

W 4E 171 wybuchła Wielka Wojna, która została wywołana przez Titusa Mede II, który odmówił oddania Thalmorczykom wielu ziem należących do Cesarstwa, w tym Hammerfell. Wojna zakończyła się sukcesem Aldmerskiego Dominium, które podpisało Konkordat Bieli i Złota z Cesarstwem, tym samym przejmując władzę nad większością Tamriel. Redgardzi jednak sprzeciwiali się Wysokim Elfom w 4E 180, Thalmor oddał Hammerfell redgardom, a Redgardzi ogłosili swą niepodległość. Po tym wydarzeniu Redgardzi z pogardą mówili o Cesarstwie. Krytykowali je, bo według nich Cesarscy mogli wygrać, gdyby walczyli dalej.

Rozbuduj sekcje
Ta sekcja artykułu wymaga rozbudowy.



Galeria[]

Ciekawostki[]

  • W wolnym tłumaczeniu z języka angielskiego „Redgard” (en. Redguard) znaczy „Czerwony strażnik”, w świecie gry jednak słowo pochodzi od skreolizowanego yokudańskiego „Ra Gada” i znaczenie w języku angielskim co najwyżej wynika z podobieństwa do słów w języku tamrielskim.

Zobacz też[]

Nawigacja[]

Rasy
Ludzie AkaviriAl-gemhaAl-haredAtmoranBretonCesarskiGeGigantHorwalliKeptuKetKothringiNedeNordOrmaRedgardYerpest
Merowie AldmerAltmerAyleidBosmerChimerDunmerDwemerFalmerLeworęczny elfMaormerOrsimer
Zwierzokształtne ArgonianinDreughGrahlGreat TurtleImgaJaszczurowiecKa Po' TunKhajiitKrukLilmothiitCzłowiek-ptakMinotaurSloadTang MoTsaescinienazwana psia rasanienazwana szczurza rasaJaszczurze Byki
Goblin-ken GoblinGremlinOgrRiekling
Faerie Błędny ognikCentaurChonusGargulecGheateusIllyadiLodowy olbrzymNephrineNereidaNimfaNixadPixieSygriaSylphimTroll
Et'Ada AedraDaedraEhlnofeyHistMagna GeSmokWiła
Pozostałe HarpiaKamalLamiaMedusa
Inne rodzaje istot rozumnych
Likantropy DzikołakKrokodylołakLwiołakNiedźwiedziołakNietoperzołakRekinołakSępołakWilkołak
Nieumarli DraugrDuchLiczWampir

Przypisy[]

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 The Elder Scrolls: Arena
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 The Elder Scrolls II: Daggerfall
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 The Elder Scrolls Adventures: Redguard
  4. 4,0 4,1 4,2 Opis z gry The Elder Scrolls III: Morrowind
  5. 5,0 5,1 5,2 Opis z gry The Elder Scrolls IV: Oblivion
  6. 6,0 6,1 6,2 Opis z gry The Elder Scrolls V: Skyrim
  7. 7,0 7,1 The Elder Scrolls Online
  8. 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 Opis z gry The Elder Scrolls: Arena
  9. 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 Pocket Guide to the Empire, First Edition: HammerfellImperial Geographical Society, 2E 864
  10. Różne wyznania Cesarstwa – Brat Mikhael Karkuxor
  11. 11,0 11,1 11,2 Opis z gry The Elder Scrolls II: Daggerfall
  12. 12,0 12,1 12,2 12,3 12,4 12,5 12,6 Pocket Guide to the Empire, Third Edition: HammerfellImperial Geographical Society, 3E 432
  13. Redguards, Their History and Their HeroesDestri Melarg
  14. From the Memory Stone of Makela LekiMakela Leki
  15. Dialog z Talią at-Marimah z gry The Elder Scrolls Online
  16. 16,0 16,1 16,2 The Elder Scrolls III: Morrowind
  17. 17,0 17,1 17,2 17,3 The Elder Scrolls IV: Oblivion
  18. 18,0 18,1 18,2 The Elder Scrolls V: Skyrim
  19. 19,0 19,1 King Edward, Part VIII
  20. 20,0 20,1 Uwagi na temat filogenezy i biologii ras – Rada Uzdrowicieli, Uniwersytet Cesarski
  21. Herezja Arcturiańska – Szara Eminencja, Ysmir Królotwórca
  22. http://web.archive.org/web/20040705033821/http://redguard.bethsoft.com/characters/attrebus.html
  23. Pocket Guide to the Empire, First Edition: SkyrimImperial Geographical Society, 2E 864
  24. Pocket Guide to the Empire, First Edition: High RockImperial Geographical Society, 2E 864
  25. http://web.archive.org/web/20040705033821/http://redguard.bethsoft.com/characters/attrebus.html
  26. 26,0 26,1 26,2 26,3 26,4 Dialog z J'Fferem z gry The Elder Scrolls Adventures: Redguard
  27. Intro z gry The Elder Scrolls Adventures: Redguard
  28. Dialog z Tobiasem z gry The Elder Scrolls Adventures: Redguard
  29. Outro z gry The Elder Scrolls Adventures: Redguard
  30. Wilcza Królowa, Księga VWaughin Jarth
  31. 31,0 31,1 31,2 Krótka Historia Cesarstwa, tom II – Stronach k'Thojj III, Historyk cesarski
  32. 32,0 32,1 32,2 32,3 UchodźcyGeros Albreigh
  33. 33,0 33,1 33,2 33,3 33,4 The Fall of the UsurperPalaux Illthre
  34. 34,0 34,1 34,2 34,3 Pocket Guide to the Empire, Third Edition: ValenwoodImperial Geographical Society, 3E 432
  35. R. Wartow, Rockville, Maryland, 1996, Bethesda Softworks, The Daggerfall Chronicles s. 8
  36. Mapa z gry The Elder Scrolls Travels: Shadowkey
  37. 37,0 37,1 Pocket Guide to the Empire, Third Edition: High Rock - Imperial Geographical Society, 3E 432
  38. 38,0 38,1 Pocket Guide to the Empire, Third Edition: Skyrim - Imperial Geographical Society, 3E 432
  39. Taniec w Ogniu, Rozdział 2 - Waughin Jarth
  40. The Elder Scrolls Travels: Shadowkey
Advertisement